ما و مطالبه گری

 

در تعریف مطالبه گری در روابط فیمابین مردم و مسئولان  به همین می توان بسنده کرد: خواستن به حق و مطابق قانون مردم نسبت به اجرای وظایف محوله از سوی مسئولان.

قوانین ما چه قانون اساسی و چه قوانین موضوعه که به شیوه کنونی حداقل قدمتی در حدود یک قرن دارا بوده و هر از گاهی به اقتضای زمان اصلاحاتی در آن ایجاد گردیده و نیز نظر شرع مقدس که همواره در قوانین حقوقی و کیفری خود را نمایان ساخته همواره بر اصول آزادی بیان در چهارچوب این مقررات و شرع تاکید نموده اند، لذا از آنجاییکه مردم رکن اساسی در تشکیل جامعه اسلامی را دارا می باشند ضروریست بتوانند از تصمیمات صحیح مسئولان حمایت و تصمیمات خلاف قانون و شرع آنها را نفی نمایند. اما این محقق نمی شود مگر با دو شرط اساسی؛ اول اینکه مردم در ابتدا باید به حقوق قانونی خود آگاهی داشته باشند و به وقایع حکومتی از باب انتخابات و انتصابات حداقل در منطقه سکونت خویش بی تفاوت نباشند و دوم  اینکه نظارت حاکمیتی بر مسئولان بدون تبعیض و اغماض و مستمر صورت بگیرد، چراکه در نگاه مردم آگاه برخورد با مسئولین متخلف ارجحیت بالاتری نسبت به برخورد با متخلفان عادی دارد و به همین دلیل قانونگذار همواره در دادرسی مدنی و کیفری احقاق حقوق و مجازاتهای سنگین تری برای مسئولان با درجات بالای کشوری و لشگری قائل گردیده است.
با رعایت این دو شرط مسلما آمار فساد و رانت نیز کاهش خواهد یافت و فراموش نکنیم که نقش آگاهی مردم در کشوری که  همواره انتخابات برگزار گردیده در این زمینه بسیار حائز اهمیت می باشد. بنابراین برای داشتن شهر و سرزمینی آباد هرکس به سهم خود می تواند فارغ از جناه بندیهای سیاسی بده بستانی نسبت به کسب آگاهی و آگاهی بخشی به اطرافیان اقدام نماید چرا که همه ما مسافرانی با صدها آرزو و امید در یک کشتی هستیم که هر حادثه ای در این دریای طوفانی موجب صدمه به همه ما خواهد شد پس باید مبارزه کنیم مبارزه با بی تفاوتی مردم.
                                                                                                                                                                       روح اله رستمی