تقدیر و تشکر یا نگاه از پایین به بالا

دقت در گفتار بسیاری از افراد جامعه مخصوصا ما شهرستانیها چند موضوع جالب توجه را نشان می دهد،  اینکه ما عادت داریم یا شاید اینگونه عادتمان داده اند که برای هر پشت میز نشینی بدون اینکه بدانیم چگونه پشت میز رسیده یا در قوانین چه شرح وظایفی برای او تعریف گردیده، بی مقدمه در مدح و ستایش او اشعار می سراییم، این مدح و ستایش ها در فضای مجازی هم کم خود را نمایان نکرده و برخی گاها با امید به ایجاد آب باریکه ای در آینده و منتفع شدن احتمالی از برخی مسئولین که هیچ عملکرد و تخصصی ندارند آنچنان از القاب توانمند و جهادی و فوق کاردان و ... در جملات خود و در هرکجا استفاده می کنند گویی این مسئول محترم انقریب است که جز امامان قرار گیرد، فی المثل برای مسئولی که مردم هیچگونه نقشی در انتخاب و انتصاب وی نداشتند و دیدن او از زیارت خانه خدا مشکل تر است می گویند فلان مقام محترم مردمی و دلسوز و  ... .
حال ببینیم نتیجه این مدح و تعریف و تمجید خارج از قاعده به کجا می رسد. در تعریف مطالبه گری قانونی  مردمی همه می دانیم که یکی از اصول آن شناخت از شرح وظایف مسئولین و دیگری بازخواست مسئولی که قصور یا تخلفی نموده می باشد و این هر دو با آن مطالب نخستین که در ابتدا عنوان گردید در تناقض می باشد. در واقع اصل کلام این است که پس از چهار دهه از پیروزی انقلاب دیگر این رفتارها باید تغییر یافته و جای خود را به نگاه معقول و قانونمند به عملکرد مسئول در هر منصبی از رئیس یک اداره جزء تا فرماندار و استاندار و رئیس جمهور و ... بدهد و باید این دیدگاه که مسئولین خادمان ملت هستند نه ولی نعمتان و اربابان تثبیت گردد. و این تغییر جز با آگاهی و شناخت کافی فرد فرد جامعه محقق نمی شود. باید همه با درک این موضوع که احترام به مسئولین با مطالبه گری و بازخواست آنها مطابق اصول و قواعد جامعه بویژه با اصول قانون اساسی منافاتی ندارد برای زمانهایی که یک مسئول بی کفایت و قانونگریز عرض اندام کرده حساسیت لازم را از خود نشان دهند. در واقع اصل مهمی که وجود دارد این است؛ اگر هدف فقط و فقط خدمت به مردم باشد باید اصرار مسئولی بر اخذ سمت نباشد و به نوعی خواسته مردم بر انتصاب شایسته ترین افراد جامعه استوار گردد نه اینکه شخصی برای رسیدن به میز مورد نظر خود هر اقدامی از چاپلوسی افراد موثر و پست بده تا هزینه های آنچنانی را انجام دهد و مسلماً اگر مطالبه گری واقعی در متن جامعه نهادینه گردد هر فرد بی تخصص و بی کفایتی جرات نشستن بر مسند مسئولیت را نخواهد داشت. 
و نهایتا اینکه بسیاری از رفتارهای ما در بالا بردن و بزرگ نشان دادن افرادی که شایستگی و کفایت لازم را در جایگاهی ندارند موجب استمرار حضور افراد بی کفایت در مناصب مختلف و در نتیجه ضرر و زیان به جامعه می کرد و حتی مصداق خیانت به مردم را به دنبال خواهد داشت و نباید فراموش کنیم که دولتیان امروز با بهایی همچون خون شهدای گرانقدر همین مردم جامعه به این مناصب رسیده اند و لذا هشیاری مردم در شناخت افراد صالح برای حفظ اساس نظام از اوجب واجبات می باشد در غیر اینصورت دشمنان ما در تضعیف نظام با وجود مسئولین بی کفایت و مردم ناآگاه کار دشواری در پیش رو نخواهند داشت.
مهرماه نود و هشت، رستمی