انتخاب شخص یا شخصیت؟
در ابتدا لازم است ذکر گردد که نگارنده مطلب زیر هرگز خود را همسطح جامعه شناسان و بویژه قشر محترم جامعه شناسان دانشگاهی نمی داند و تحلیل پیش رو تنها بر اساس برداشت شخصی از برخی کنشهای جامعه ای که در آن زندگی می کند می باشد.
***
به نظر می رسد ما در محاسبات خود کمی بیراهه رفته ایم. از چه زمانی دقیق نمی دانم اما حسی می گوید که ما همچون خادمانی کم مواجب برای خدمت به افرادی خاص خود را به آب و آتش می زنیم. ما هر ازگاهی مرید برخی افراد می‌شویم و تا سرحد فدا شدن برای آنها و موفقیت آنها تلاش می کنیم. افرادی که صرفا برای ما اشخاص خاصی هستند نه شخصیتهای خاص برای جامعه ما. خب ایراد کار کجاست؟ کمک به افراد خاص برای قرار گرفتن در جایگاه رفیع و سپس خدمت به خلق اله مگر ایرادی دارد؟
و اما در پاسخ: اینکه ما به کجا می خواهیم برسیم مهم است و آیا ما از کسانی که به آنها در رسیدن به جایگاه بزرگتری کمک حالشان هستیم توقعاتی داریم؟ تکلیف نسلهای آینده و خواسته های آنها چه می شود؟
عقیده من بر این است که ما بیشتر مواقع هدف خود را در حمایت و یا ارادت به شخص خاص می بینیم و این در حالیست که توجه به شخصیت که شامل ویژگیهای درونی شخص می باشد بسیار مهمتر است. اگر چه ارادت به هر شخصی اخلاقاً کار پسندیده ای می باشد اما اینکه در مسیر وابستگی به اشخاص و حمایت از آنها تا کجا می رویم موضوع مهمتری می باشد که باید به آن توجه کافی مبذول گردد. بنظر اینجانب ما یکبار باید تکلیف خود را در بسیاری از انتخابها مشخص کنیم. ما حق انتخاب خود را محفوظ می دانیم و مهمتر اینکه برای انتخاب خود بهایی پرداخت می کنیم، بهایی به قیمت زمان. زمانی به قیمت گزاف و شاید هم شماتت فرزندان خودمان. پس تمرین انتخاب های صحیح اهمیتی بیش از خود انتخاب خواهد داشت. سالها پیش وقتی به عنوان مسئولی در شهرداری یکی از شهرها مشغول به خدمت بودم پیشنهاد کشت گل و گیاه مناسب در معابر را دادم که بسیاری از دوستان در مقام اظهار نظر عنوان نمودند که فایده ای ندارد و هرچه کشت شود از سوی جامعه مورد نظر آنها تخریب و از بین خواهد رفت. اما مگر می توان به صرف احتمال یک رویداد حرکت نکرد و در نهایت با اصرار این اقدام صورت گرفت تا حدی که در سالهای بعد گلهای بیشتری بعد از کشت به رشد خود ادامه دادند و فضای شهری با ارتقاء فرهنگی جدید مواجه گردید. ما هدفی اینچنین را دنبال می کنیم. ما هیچ چیز را به یکباره بدست نیاورده و نخواهیم آورد پس تمرین می کنیم و تا پایان و آزمون نهایی در مکتب هدفمندی ادامه تحصیل می دهیم چون هدف ما ایجاد فرهنگ زندگی مناسب است نه پیروزی اشخاصی بر اشخاص دیگر.
و اینچنین نگرش و حرکتی به طور حتم موجب پیشرفت و تعالی ما در آینده نیز خواهد شد و همه اینها برای این بود که یاداوری کنیم شخصیتها ما را در پیشرفت و تعالی یاری خواهند کرد و قبل از آن ما باید شخصیتها را بشناسیم وفرق آنها با اشخاص را که فقط خود را معرفی و یا تبلیغ می کنند بدانیم. ما برای انتخاب خود هزینه ای با ارزش همچون زمان را پرداخت خواهیم کرد پس انتخابی ماندگار شایسته ماست. اشخاص رفتنی هستند اما شخصیتها ماندگار. از طرفی شخصیتها شاید در زمان خود کمتر شناخته شوند چرا که وقت خود را بیشتر صرف کسب دانش و تجربیات زندگی برای پرورش شخصیت خود می کنند و تعداد کمی از شخصیتها هستند که هر ازگاهی بخشی از توانایی های خود را به جامعه عرضه می کنند تا با محک خواسته های جامعه ادای تکلیف حضور برای اصلاح امور جامعه را انجام داده باشند جامعه ای که باید برای آن منتظر و آماده باشد. و در نهایت، اگرچه ممکن است خلاصه ادبیات این گفتارکمی چند معنایی را در خود جای داده باشد اما مهمترین موضوع مورد نظر ما همان دقت نظر جامعه در شناخت شخصیتها و تقاضای جامعه برای راهبری از طرف آنهاست. شخصیتهایی که درون مایه آنها لبریز از دانش است و خود را متعلق به گروه، جامعه و ملتی خاص نمی دانند بلکه حتی با نگاهی جهانی خود را به جهانیان می توانند عرضه کنند و صلح را هرچند با مشقت بر منطقه و یا جهانی عرضه نمایند. آگاهی و شناخت البته کلیدواژه همه انتخابهای ما می باشد چیزی که برای تثبیت آن در جامعه گویا راه درازی در پیش داریم.
روح اله رستمی
